Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΕΡΗΜΟΙ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Η Σαχάρα είναι η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο. έχει έκταση 8.600.000 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα, καταλαμβάνει το σύνολο σχεδόν του βόρειου τμήματος της αφρικανικής ηπείρου και αποτελεί το δυτικό άκρο της Αφροασιατικής ερημικής ζώνης. Ορίζεται βόρεια από την Μεσόγειο Θάλασσα και την οροσειρά του Άντλαντος, δυτικά από τον Ατλαντικό Ωκεανό και ανατολικά από την Ερυθρά Θάλασσα. Στην Σαχάρα ανήκουν συνολικά 5.120 χιλιόμετρα ακτογραμμής. Τα κύρια τοπογραφικά χαρακτηριστικά της περιλαμβάνουν πεδιάδες που εκτείνονται σε υψόμετρο από 180 ώς 360, βαθύπεδα, βυθίσματα, μεγαλύτερο από τα οποία είναι το Βύθισμα Κατάρα που φθάνει σε απόλυτο υψόμετρο -135 (κάτω από τη στάθμη της θάλασσας), καθώς και δύο ορεινές αλυσίδες, τα όρη Αχάγκαρ (Χόγκαρ) που φθάνουν σε μέγιστο υψόμετρο 3.003 και τα όρη Τιμπέστι που φθάνουν σε μέγιστο υψόμετρο 3.415 στην κορυφή Έμι Κούσι, την υψηλότερη της ερήμου. Μόνο το20% του εδάφους καλύπτεται από άμμο, ενώ το υπόλοιπο καλύπτουν κροκάλες και μαλακά πετρώματα.
Στο εσωτερικό της ερήμου υπάρχουν διάφορες περιοχές με ιδιαίτερη ονομασία, όπως είναι η Τανεζρούφτ στην νοτιοδυτική Αλγερία ή η Τένερε ( Γη του φόβου) στο κεντρικό τμήμα της Δημοκρατίας του Νίγηρα. Η Σαχάρα ανήκει στις χώρες: Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Σουδάν, Τσαντ, Δημοκρατία του Νίγηρα, Μάλι, Μαυριτανία και Δυτική Σαχάρα. Από τις χώρες αυτές η έρημος καταλαμβάνει το 99% του εδάφους της Λιβύης και το 98% του εδάφους της Αιγύπτου.

ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Τα περισσότερα από τα σημερινά κράτη της Αφρικής δημιουργήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν από αυτόν, σχεδόν το σύνολο της ηπείρου αποτελούσε εξαρτημένο έδαφος κάποιου Ευρωπαϊκού κράτους. Εξαίρεση αποτελούσαν η Λιβερία και η Αβησσυνία (σημερινή Αιθιοπία). Η τελευταία όμως καταλήφθηκε από τους Ιταλούς το 1936. Επίσης, η Αίγυπτος δεν αποτελούσε αποικία κάποιας Ευρωπαϊκής χώρας, αλλά μετά την εισβολή των Βρετανών το 1882, παρέμεινε κάτω από την διοίκηση τους, μέχρι το 1922, όπου έγινε ανεξάρτητη (22 Φεβρουαρίου). Μετά την λήξη του πολέμου, θα προκληθεί ένα κύμα κινημάτων για την ανεξαρτητοποίηση των αποικιών. Η Λιβύη θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της το 1951, το Μαρόκο και η Τυνησία το 1956 και η Γκάνα το 1957.
Σήμερα στην Αφρική υπάρχουν 54 ανεξάρτητα κράτη (σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η Δυτική Σαχάρα, η οποία όμως δεν έχει αναγνωριστεί από όλα τα κράτη). Στα περισσότερα από αυτά υπάρχουν δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά είναι πολύ συχνά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Υπάρχουν ακόμα εξαρτημένα εδάφη, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι μικρά νησιά (με εξαίρεση την Θεούτα και τη Μελίγια). Τα σύνορα μερικών από τα νέα κράτη είναι ίδια με αυτά των αποικιών. Το 2001, τα 53 κράτη της Αφρικής (με εξαίρεση το Μαρόκο, που αντιδρούσε στην συμμετοχή σε αυτή της Δυτικής Σαχάρας) ίδρυσαν την Αφρικανική Ένωση.
Τα κράτη της Αφρικής χωρίζονται, από τα Ηνωμένα Έθνη, σε 5 ζώνες: Βόρεια Αφρική, Δυτική Αφρική, Ανατολική Αφρική, Κεντρική Αφρική και Νότια Αφρική.

ΠΕΔΙΑΔΕΣ

Μεγάλες πεδιάδες είναι η ευρεία έκταση λιβάδι όποιος βρίσκεται ανατολή Δύσκολα βουνά Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και Καναδάς, κάλυψη όλη ή μέρη το Θ*u.το Θ*ς. κράτη Θ*Νεω Mexico, Τέξας, Οκλαχόμα, Κολοράντο, Κάνσας, Νεμπράσκα, Θ*Ωυομηνγ, Μοντάνα, Νότια Ντακότα και Βόρεια Ντακότα και οι καναδικές επαρχίες Θ*Σασκατθχεωαν και Αλμπέρτα. Πολύς Μινεσότα και Θ*Ηοωα και ένα μεγάλο μέρος της καναδικής επαρχίας Θ*Μανητοψα επίσης βρίσκεται στις μεγάλες πεδιάδες.
Υψηλές πεδιάδες αναφέρεται στην ανυψωμένη περιοχή των μεγάλων πεδιάδων γενικά δυτικά 100ός μεσημβρινός, όποιος αντιστοιχεί κατά προσέγγιση με τη γραμμή δυτικά της οποίας υπάρχουν 20 ίντσες (500 χιλ.) των βροχοπτώσεων ετησίως ή λιγότεροι. Η περιοχή είναι ξηρά και γενικά χαρακτηρισμένη από rangeland ή οριακός καλλιεργήσιμο έδαφος. Περίπου κάθε 25 έτη η περιοχή υπόκειται στην ξηρασία και μπορεί να υπόκειται στην καταστροφή duststorms. Η περιοχή που κεντροθετείται κατά προσέγγιση Οκλαχόμα Panhandle, συμπεριλαμβανομένου του νοτιοανατολικού Κολοράντο, νοτιοδυτικό Κάνσας, το Τέξας Panhandle, και το ακραίο βορειοανατολικό New Mexico ήταν γνωστό ως Κύπελλο σκόνης κατά τη διάρκεια του πρόσφατου η δεκαετία του '20 και νωρίς η δεκαετία του '30. Η επίδραση της ξηρασίας συνδύασε με τα αποτελέσματα Μεγάλη οικονομική κρίση, και πολλοί αγρότες αναγκάστηκαν από το έδαφος σε όλες τις μεγάλες πεδιάδες. Μια άλλη ξηρασία έχει χτυπήσει την περιοχή τα τελευταία χρόνια.
Μεγάλες πεδιάδες πλησίον Kearney, Νεμπράσκα
Η νότια μερίδα των μεγάλων πεδιάδων βρίσκεται πέρα από Υδροφόρο στρώμα Ogallala, ένα απέραντο υπόγειο στρώμα των water-bearing στρωμάτων που χρονολογούν από τον τελευταίο ηλικία πάγου. Αρδευση κεντρικού άξονα χρησιμοποιείται εκτενώς, αλλά υδροφόρο στρώμα μειώνεται σε ένα ποσοστό που δεν είναι βιώσιμο.
Ιστορικά οι μεγάλες πεδιάδες ήταν η σειρά βίσωνας και Μεγάλος πολιτισμός πεδιάδων από Εγγενής Αμερικανός φυλές Blackfeet, Κόρακας, Σιού, Θ*Θχευεννε, Arapaho, Comanche και άλλοι.
Μετά από την κοντινός-εξάλειψη βούβαλοι και η απομάκρυνση των εγγενών Αμερικανών Ινδικές επιφυλάξεις, οι μεγάλες πεδιάδες αφιερώθηκαν διεύθυνση ενός αγροκτήματος και ήταν ανοικτή σειρά, δηλαδή καθένας ήταν θεωρητικά ελεύθερος να τρέξει βοοειδή. Την άνοιξη και την πτώση, οι συγκεντρώσεις κρατήθηκαν και οι νέοι μόσχοι μαρκαρίστηκαν και τα βοοειδή ταξινόμησαν για την πώληση. Η διεύθυνση ενός αγροκτήματος άρχισε στο Τέξας και κίνησε βαθμιαία το βορράς. Τα βοοειδή του Τέξας ήταν ο οδηγημένος Βορράς στο σιδηρόδρομο, ειδικά Πόλη τεχνάσματος, Κάνσας, κατόπιν σταλμένος ανατολικά κοντά ράγα. Πολλοί ξένοι, ειδικά Βρετανικά, οι επενδυτές χρηματοδότησαν τα μεγάλα αγροκτήματα της εποχής. Συγκέντρωση υπερβολικού αποθέματος της σειράς και του φοβερού χειμώνα 1886 τελικά οδηγημένος σε μια καταστροφή με πολλά βοοειδή που λιμοκτονούνται και παγωμένα. Από έπειτα προς τα εμπρός, ranchers που γυρίζουν γενικά να αυξήσει το χειμώνα τροφών προκειμένου τα βοοειδή τους.
Νόμος αγροτικών σπιτιών 1862 υπό τον όρο ότι ένας άποικος θα μπορούσε να απαιτήσει μέχρι 160 στρέμματα (650.000 μ2) του εδάφους παρεχόμενου έζησε σε το για μια περίοδο ετών και το καλλιέργησε. Αυτό επεκτάθηκε αργότερα για να περιλάβει ένα αγροτικό σπίτι ενός ολόκληρου τμήμα. Εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανών και αποδεδειγμένων των μετανάστες επάνω αγροτικών σπιτιών, μερικές φορές χτίζοντας σπίτια γρασιδιών από πολύ τύρφη από το έδαφός τους. Πολλοί από τους δεν ήταν ειδικευμένοι αγρότες στεριών και οι αποτυχίες ήταν συχνές. Γερμανοί από τη Ρωσία ποιος είχε καλλιεργήσει προηγουμένως σε παρόμοιες περιστάσεις σε αυτά που είναι τώρα Ουκρανία ήταν περιθωριακά επιτυχέστερος από μέσος homesteader. Εδάφη εξουσιών πράξη 1871 εξυπηρέτησε μια παρόμοια λειτουργία στον Καναδά.
 
Σταθμός Shuttered αέριο δυτικά Ο Βορράς Platte, Νεμπράσκα
Οι αγροτικές πεδιάδες έχουν χάσει ένα τρίτο του πληθυσμού της από το 1920. Μερικά τετραγωνικά μίλια των μεγάλων πεδιάδων έχουν λιγότερο από 6 άτομα ανά τετράγωνο τα μίλι- πρότυπα πυκνότητας Τορναδόρος του Τζάκσον Frederick χρησιμοποιημένος για να δηλώσει Αμερικανικά σύνορα "κλειστόσ" μέσα 1893. Πολλοί έχουν λιγότερο από 2 άτομα ανά τετραγωνικό μίλι. Υπάρχουν περισσότερο από 6.000 πόλεις φαντασμάτων στο κράτος Κάνσας μόνο, σύμφωνα με τον ιστορικό Ντάνιελ Fitzgerald του Κάνσας. Αυτό το πρόβλημα επιδεινώνεται συχνά από τη σταθεροποίηση των αγροκτημάτων και τη δυσκολία τη σύγχρονη βιομηχανία στην περιοχή. Επιπλέον, ο μικρότερος σχολικής ηλικίας πληθυσμός έχει αναγκάσει τη σταθεροποίηση των σχολικών περιοχών και την περάτωση των γυμνασίων σε μερικές κοινότητες. Αυτή η συνεχιμένος απώλεια πληθυσμών έχει οδηγήσει μερικοί για να προτείνει ότι η τωρινή χρήση των ξηρότερων μερών των πεδιάδων δεν είναι βιώσιμος, και προτείνετε να αποκατασταθούν τα μεγάλα μέρη στο εγγενές λιβάδι που βόσκεται από τους βούβαλους, μια πρόταση γνωστή

ΔΑΣΗ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ


Τα τροπικά δάση κατέχουν περισσότερη βιομάζα από οποιαδήποτε άλλο χερσαίο οικοσύστημα. Μια νέα έκθεση στο περιοδικό Nature δείχνει ότι τα δέντρα των άθικτων τροπικών δασών της Αφρικής όχι μόνο κατακρατούν πολύ άνθρακα, αλλά πολύ περισσότερο από ό, τι πριν από 40 χρόνια - ένα ελπιδοφόρο σημάδι ότι τα τροπικά δάση θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην συγκράτηση του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Σε ένα συνοδευτικό άρθρο, η Helene Muller-Landau, επιστήμονας στο Smithsonian Tropical Research Institute, αναφέρει ότι η κατανόηση των αιτίων αυτής της δεξαμενής άνθρακα στα δάση της Αφρικής και η επίδρασή της σε μελλοντικές προβλέψεις είναι κάθε άλλο παρά απλή.
Τα υπό ανάπτυξη δέντρα απορροφούν άνθρακα. Τα νεκρά, σε αποσύνθεση δέντρα απελευθερώνουν. Οι επιστήμονες ανέμεναν ότι τα δέντρα υπό ανάπτυξη και υπό αποσύνθεση περίπου βρίσκονταν σε ισορροπία μεταξύ τους σε ώριμα, ανεπηρρέαστα δάση, και συνεπώς τα συνολικά αποθεματικά άνθρακα των δασών αυτών να παραμένουν περίπου σταθερά. Ωστόσο, αυτό που ανακαλύφθηκε είναι ότι κατά μέσο όρο κάθε εκτάριο (100 x 100 μέτρα, ή 2,2 στρέμματα) των φαινομενικά ώριμων, ανεπηρρέαστων δασών αυξάνει τα αποθέματα άνθρακα του σε ποσό ίσο με το βάρος ενός μικρού αυτοκινήτου κάθε χρόνο. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα δάση του Αμαζονίου κατακρατούν επίσης άνθρακα, αν και με χαμηλότερους ρυθμούς.

"Αν υποθέσουμε ότι αυτά τα δάση θα έπρεπε να είναι σε ισορροπία, τότε ο καλύτερος λόγος για να εξηγήσει κανείς γιατί τα δέντρα μεγαλώνουν είναι η ανθρωπογενής επίδραση στο περιβάλλον - δηλαδή το επιπλέον διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα θα μπορούσε ουσιαστικά να ενεργεί ως «λίπασμα» στην ανάπτυξή τους", αναφέρει η Muller-Landau, "αλλά είναι επίσης πιθανό ότι τα τροπικά δάση είναι ακόμα αναπτυσσόμενα μετά από ένα παρελθόν που μπορεί να περιλάμβανε πυρκαγιές ή άλλες διαταραχές. Λαμβάνοντας υπόψην τις αυξανόμενες ενδείξεις ότι τα τροπικά δάση έχουν μια επηρρεαστεί από τη μακρά ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης, η ανάκαμψη από παλαιότερες διαταραχές είναι σχεδόν βέβαιο ότι αποτελεί μέρος της ικανότητας αύξησης της αποθήκευσης άνθρακα σήμερα."
Η Muller-Landau, που διευθύνει ένα πρόγραμμα για την παρακολούθηση των ισολογισμών του άνθρακα σε δασικές περιοχές, αναφέρει ότι αυτή η μόλις ανακαλυφθείσα δεξαμενή δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη ή ότι θα συνεχίσει να αυξάνεται επ 'αόριστον. "Αν και ακόμη δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή τη δεξαμενή άνθρακα, ένα πράγμα ξέρουμε με βεβαιότητα, ότι δεν μπορεί να παραμείνει δεξαμενή για πάντα. Τα δέντρα και τα δάση δεν μπορούν απλώς να γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα. Με τα τροπικά δάση αγοράζουμε απλά λίγο επιπλέον πολύτιμο χρόνο, αλλά δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε αυτά ότι θα συνεχίσουν να αντισταθμίζουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στο μέλλον", αναφέρει χαρακτηριστικά.